Walery Pisarek – medioznawca
Profesor Walery Pisarek, wieloletni dyrektor Ośrodka Badań Prasoznawczych w Krakowie, należał do najbardziej rozpoznawalnych postaci medioznawstwa polskiego XX wieku. Już od wczesnych lat 70. związany był z prastarym Uniwersytetem Jagiellońskim, gdzie prowadził zajęcia w Podyplomowym Studium Dziennikarskim i kierował Pracownią Dziennikarską w Instytucie Nauk Politycznych. Wśród jego najważniejszych dzieł znajdują się: „Poznać prasę po nagłówkach”, „Język wiadomości prasowych” oraz „Retoryka dziennikarska”. Profesor analizował w nich rolę nagłówków i wypowiedzi prasowych w kontekście ich wpływu na czytelnika. Zwracał przy tym uwagę na częste błędy językowe, w tym niepoprawną pisownię takich wyrażeń, jak: „na pewno”, „na co dzień”, „z powrotem”, „Kudowa-Zdrój”, „Aleje Trzech Wieszczów”, „aleja Pułkownika Władysława Beliny-Prażmowskiego”, „katedra wawelska” czy „plac Bohaterów Getta”.
Pisarek prowadził także badania nad frekwencją wyrazów w prasie, wskazując na rozpowszechnianie się tzw. języka niby-polskiego, czyli błędów typowych dla środowiska dziennikarskiego. Wielokrotnie podkreślał, że poprawność językowa w mediach to nie tylko kwestia estetyki – to moralny obowiązek każdego dziennikarza wobec odbiorcy.
Działalność redaktorska profesora obejmowała zarówno periodyki krajowe, takie jak „Zeszyty Prasoznawcze” i „Studia Medioznawcze”, jak i zagraniczne, np. „Journal of Communication”. Dzięki niemu powstał też pierwszy polskojęzyczny słownik terminologii medialnej, który do dziś stanowi obowiązkową lekturę dla studentów dziennikarstwa.
Nie sposób pominąć wreszcie jego zaangażowania w popularyzację poprawnej polszczyzny w telewizji. W latach 70. i 80. występował w programie „Studio 2”, gdzie prowadził krótkie felietony poświęcone językowi polskiemu, często z charakterystycznym humorem. Za swoją działalność medioznawczą został nagrodzony przez Stowarzyszenie Dziennikarzy Polskich.
ks. prof. dr hab. Wiesław Jan Przyczyna